Bu yardımlar, kendilerini Allah yoluna vakfeden yoksullar içindir. Bunlar yeryüzünde dolaşıp geçimlerini sağlama imkânı bulamazlar. Halktan istemekten geri durmaları sebebiyle, onların gerçek hallerini bilmeyen kimse, onları zengin sanır. Ey Resulüm, sen onları simâlarından tanırsın! Onlar yüzsüzlük ederek halktan bir şey istemezler. Şunu bilin ki, hayır adına her ne verirseniz mutlaka Allah onu bilir. (Bakara, 273)
(i) Cok hosuma giden bir ayet. Cunku Allah’tan baskasından birseyler istemek hep zor gelmistir bana. Bu yuzden gencligimde ailemden uzak gurbetde kaldıgım zamanlarda dahi, kimseden maddi (sorunlar olmasına ragmen) yardım istemedim. Allah(c.c.)’a guvendim ve O’da bin sukurler olsun hic kimseye muhtac etmedi beni (ve kardesimi)… Fakat zor o gunlerimde benim halimi soran/arastıran, ve yardım teklif eden insanlar oldu. Onları hic unutmadım; unutturmasın Allah!
Bu ayetden kendime de (ins.!) bir ders cıkardım: Dostlarımla, zor durumlarında gelip benden yardım isteyebilecekleri sekilde samimi olmaya calıstım. Bu sayede ne onlar yardım isteme konusunda kendilerini kotu hissediyorlar, ne de ben yapmam gereken bir isten kacmıs oluyorum. Insanız, dusmez kalmaz bir Allah’tır! Kimin ne zaman (maddi yada manevi yonden) kayacagı belli olmaz. O gunlerde dostlarımıza sahip cıkmalıyız. Onlar anlatmazsa, biz bulmalıyız.
(ii) Roller Coaster’a ilk bindigimde hic korkmamıstım ama hemen ardından ikinci kez bindigimde korktugumu hissettim; ki tam tersi olmalıydı normalde…
Bunun nedenini dusundugumde ilk bindigimde Allah’ın beni koruyacagına ve onun izniyle birsey olmayacagına tam guvendigimden Roller Coaster’da eglenebildim. Fakat hemen sonrasında tekrar bindigimde Allah’a (kalben) guvenden daha cok kendime, cesaretime ve tecrubeme guvendim; tabi Allah’da bunun icin kalbime korku verdi…
Allah’a ne zaman tam olarak guvensem, kalbime sekine verdi ve ben o isten/durumdan alnımın akıyla ve heyecanlanmadan cıktım (gerek is mulakatı olsun, akademik sunum olsun yada daha deminki ornekteki gibi adrenalini yuksek aktiviteler olsun)…
Allah(c.c.) bize kendine tam inanan ve guvenenlerden eylesin!
(iii) Ben yıllardır sabahları kahvaltı yapmayan bir insanım. Bir cay icerim, kahvaltımı ise ogle gibi yaparım. Fakat Ramazanın daha ilk gunu – sahurda yemek yemis olmama ragmen – sabah okula giderken acıktıgımı hissettim. Kendi kendime “daha iftara 11-12 saat var. nasıl dayanacagım?” diye soylenirken, aklıma “sen zaten kahvaltı yapmazdın! ne acıkması?” dedim. Bunun (Seytanın ve/yada nefsin ufledigi) bir vesvese oldugunu anladım, ve hemen o saniyede aclıgım gitti. Butun gun boyuncada hic acıkmadım, uzun ve yorucu bir gun olmasına ragmen.
Insanin ruh haleti her gun, hatta her saniye bile aynı olmayabiliyor; ve Ondan(c.c.) farkında olmadan uzaklasabiliyoruz. Bize devamlı Allah’ı hatırlatacak arkadas ve objelere ihtiyacımız var!
PS: Sunnetullah’ın daha fazla arastırılması ve halka ogretilmesini cok onemsiyorum – bizim hayata olan dar bakısımızı genisletecektir
An ordinary blog by an ordinary bloke 